Hans Scharoun (1893-1972)
Bernhard Hans Henry Scharoun (ur. 20 września 1893 w Bremen, zm. 25 listopada 1972 w Berlinie) - architekt niemiecki, studiował w latach 1912–1914 na Wyższej Szkole Technicznej w Charlottenburgu (ob. dzielnica Berlina). Od 1915, w okresie I wojny światowej, pracował przy programie odbudowy Prus Wschodnich pod kierunkiem architekta okręgowego Paula Kruchena.
Po wojnie prowadził własne biuro architektoniczne, a następnie w 1925 został powołany do pracy we Wrocławiu, gdzie do 1932 był profesorem Państwowej Akademii Sztuki i Rzemiosła Artystycznego. Od 1926 prowadził równolegle w Berlinie wspólne biuro z Adolfem Radingiem.
W latach 20. był związany z kręgiem korespondencyjnym ekspresjonistów Gläserne Kette (Szklany Łańcuch), a później ze stowarzyszeniem nowoczesnych architektów Der Ring, stając się jednym z głównych działaczy Werkbundu, wziął udział w wystawie mieszkaniowej w Weißenhof.
Budynki Scharouna z przełomu lat 20. i 30. nosiły wiele cech rygorystycznego stylu międzynarodowego, mimo pewnych elementów wskazujących na zainteresowanie plastycznym kształtowaniem bryły. W tym też okresie, podczas wystawy WUWA w roku 1929 Hans Scharoun zaprojektował obiekt mieszkalny dla małżeństw bezdzietnych i osób samotnych - dzisiejszy budynek Hotelu OS PIP oraz zespół domków jednorodzinnych wokół, jako przykład osiedla dla pracowników i ich rodzin.
W 1932 Scharoun przeniósł się do Berlina, gdzie głównie pod wpływem Hugona Häringa skierował się w stronę architektury organicznej. W Niemczech pod rządami nazistów budował jedynie dość liczne domy jednorodzinne. Po wojnie Scharoun uznany został za najwybitniejszego architekta Neues Bauen (Nowe Budownictwo – niemiecki modernizm), który nie współpracował z hitlerowcami i został mianowany kierownikiem zespołu planującego odbudowę Berlina.
Od 1946 do 1958 był profesorem na katedrze urbanistyki Uniwersytetu Technicznego w Berlinie (Zachodnim), a od 1947 do 1950 również szefem instytutu architektury Akademii Nauk w Berlinie (Wschodnim). Brał udział w licznych konkursach na budynki teatrów w całych Niemczech, realizował gmach Filharmonii w Berlinie o dynamicznej formie, opracowanej wedle wymogów akustyki, z wnętrzem ukształtowanym jako krajobraz architektoniczny.
Pod koniec życia Scharoun we współpracy z partnerem Edgarem Wisniewskim budował wiele obiektów użyteczności publicznej, częściowo ukończonych już po jego śmierci. Do jego najbardziej znanych budynków należą: dom jednorodzinny na wystawie w Weißenhof w Stuttgarcie (1927), dom dla osób samotnych przy Kaiserdamm w Berlinie i dom hotelowy dla osób samotnych i bezdzietnych małżeństw WUWA we Wrocławiu (1929), wieżowce Romeo i Julia w Stuttgarcie (1959), szkoła imienia rodzeństwa Scholl w Lunen (1962), gmach Filharmonii w Berlinie (1963) oraz projektowane wspólnie z Edgarem Wisniewskim - ambasada niemiecka w Brazylii (1971), Teatr w Wolfsburgu (1973) oraz Biblioteka Państwowa w Berlinie (1978).